Spod samiuśkich Tater :)

Ostatnie kilka dni tak jak zapowiadałam spędziłam w Zakopanem.

I tak jak obiecałam przyszedł czas na post miłosny ;)

Góry kocham miłością wielką i to zarówno te niższe - Bieszczady jak i te wyższe - Tatry. Nie jestem jakimś wytrawnym łazikiem górskim ,  Orla Perć jeszcze ciągle przede mną ;) ale włóczęgi górskie uwielbiam.

Miłością do gór zaraziłam mojego męża i wspólnie robiliśmy sobie wypady jednodniowe w Bieszczady i te troszkę dłuższe w Tatry.

Niestety dwa lata temu mój mąż miał poważny wypadek samochodowy, długie leżenie ,  rehabilitacja i kilka śrubek w kościach spowodowały , że dopiero w tym roku zdecydowaliśmy się na wyjazd w góry.

Mimo naszych obaw , mąż pomykał jak rącza kozica ....no prawie ;)

 

Pobyt rozpoczęłam  dość odważnie bo od zdobycia Starorobociańskiego Wierchu - 2176 m po drodze zaliczając dwa mniejsze szczyty czyli Trzydniowiański i Kończysty Wierch. Wbrew  obawom w górach upału nie było , a i ludzi na szlakach nie aż tak dużo . Mam na myśli mniej uczęszczane szlaki , bo na Giewont podobno kolejka się ustawiała ;)

 

Ja najbardziej podczas wędrówek lubię te momenty kiedy nie ma zbyt wielu towarzyszy . Najmilej wspominam wędrówkę po czerwonych Wierchach kiedy przez bardzo długi czas  wędrowało się nie mając w zasięgu wzroku żadnego człowieka , po prostu magiczne chwile  :)

 

Pod spodem szlak z Trzydniowianskiego na Kończysty Wierch

 

 

A to już zdjęcia ze szczytu, akurat kiedy dotarłam  na górę zebrały się chmury, ale widoki i tak zapierały dech w piersiach :)

 

Kijki okazały się bardzo dużym ułatwieniem, choć broniłam się przed nimi przez długi czas jako przed modnym gadżetem musze przyznać , że z nimi wędruje się zdecydowanie bardziej komfortowo.

Szczególnie szczęśliwa byłam , że je mam podczas zejścia po wyjątkowo wrednej stromej ścieżce z usuwającymi się spod nóg kamulcami , choć i tak raz tak zwaną glebę zaliczyłam ;)

A tu ja i w tle Starorobociański Wierch:)    mam nadzieję , że widać jak strome jest zejście,  tam byłam , na samym czubeczku ;) 
Chmury wyglądają jak zapowiedź końca świata , albo przynajmniej burzy . W rzeczywistości nie były aż tak groźne :)

 

 

Teraz troszkę flory :)

 

 

No przynudziłam tymi zdjęciami ale nie mogłam się oprzeć :)
Ale już kończę , przesyłając pozdrowienia z Doliny Kościeliskiej :)

W tle "łowiecki" i tłum turystów dzięki , którym Kościeliska wyglądała prawie jak Marszałkowska w godzinach szczytu ;)

 

Wróciłam z naładowanymi akumulatorami  i bardzo , bardzo szczęśliwa :)

W drodze powrotnej zwiedziliśmy jeszcze dwa zamki w Nowym Wiśniczu i Dębnie ale o tym już innym razem :)